ทำงานกับ “คนเก่ง”

---

วันนี้เรามาถึงข้อสุดท้ายของ ‘5 เคล็ดลับในการสร้างความสามัคคี’ แล้วนะครับ

ข้อที่ 5 ศาสตร์ของการทำงานกับคนเก่ง ความจริง ‘ศาสตร์ของการทำงานกับคนเก่ง’ มีหลายหัวข้อนะครับ

แต่วันนี้ผมจะหยิบมาเฉพาะกับเรื่องของการสร้างความสามัคคีครับ

ผมขอเกริ่นอย่างนี้ก่อน แน่นอนครับ คนเก่งย่อมยอมรับและอยากร่วมง่นกับคนเก่ง แต่ที่แน่นอนกว่าคือ

คนเก่งย่อมอยากให้คนยอมรับในความเก่งของเขา ผมจะเอาจุดนี้ละครับมาสร้างความสามัคคีในมวลหมู่ ‘คนเก่ง’ ทั้งหลายนะครับ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า

สำหรับเรื่องนี้เป็นคุณสมบัติที่สำคัญของ ‘ผู้นำที่ดี’ อยู่แล้ว แต่ที่ผมเอามาเน้นอีกเพราะถ้าหากเรามีลูกน้องคนเก่งที่ชอบพูด ชอบเสนอแนะ ออกความเห็นแล้วละก็ เราเองในฐานะผู้นำควรเปิดเวทีให้เขาพูดอย่างเต็มที่ เช่นในการประชุมร่วมกับผู้อื่น โดยเราจะต้องฟังอย่างตั้งใจและประมวลสิ่งที่เราได้ยินจากเขา พร้อมทั้งพูดสรุปในสาระที่เขาพูด สอดแทรกด้วยคำชื่นชมด้วยความจริงใจ และที่สำคัญคือเราจะต้องมี Feedback ความคิดเห็นของเรากลับไปจากสิ่งที่เราได้ยิน อาจจะมีบางอย่างที่เห็นแย้ง เราควรที่จะเอาเหตุผลมาหารือกันโดยที่ไม่ตั้งธงว่า ‘ผมเป็นหัวหน้า ความคิดของผมต้องถูกเสมอ ใครคิดต่างจากผม แปลว่าเขาคิดผิด’ ถ้าทำแบบนี้ได้ ความสามัคคีก็จะเกิดขึ้นในทีมงานครับ

กระตุ้นให้คนเก่งออกความเห็น ข้อนี้จะตรงข้ามกับข้อแรกครับ คือ ในบรรดาคนเก่งของเราจะต้องมีบางคนที่เก่งเงียบ ๆ ทำงานที่ได้รับมอบหมายได้อย่างดี แต่มักจะไม่พูด ไม่ออกความเห็น คนเก่งลักษณะนี้มักจะทำงานเป็นหลัก จะไม่พูด ไม่แย้งอะไร ทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างเดียว ข้อเสียคือ องค์กรของเราจะขาดความเห็น ข้อเสนอแนะที่ดีของคนเก่งกลุ่มนี้ และที่สำคัญคือ คนเก่งพวกนี้มักจะไม่แสดงความรู้สึกชอบหรือไม่ชอบ สมหวังหรือผิดหวัง ออกมา ทุกอย่างเก็บไว้ในใจ สุดท้ายถ้าเขาอึดอัดมาก ๆ ก็จะระเบิดออกมา ทำให้เกิดความขัดแย้งในทีมงานได้

วิธีการกระตุ้นขอความเห็นจากึนเก่งประเภทนี้คือ ถามความเห็นเขาบ่อย ๆ พยายามโน้มน้าวให้เขามีส่วนร่วมในที่ประชุม และที่สำคัญคือ เมื่อเขาเริ่มค่อย ๆ ออกความเห็นแล้ว เราในฐานะผู้นำจะต้องค่อยสนับสนุนความคิดเห็นของเขา ห้ามพูดจาในเชิงด้อยค่าความเห็นของเขา ถามให้มาก ฟังให้มากครับ แล้วเราจะได้ความคิด ข้อแนะนำดี ๆ กับพวกเขาอย่างแน่นอน %

แค่ 2 ข้อนี้ ผู้นำและลูกน้องคนเก่งในทีมงานก็จะทำงานกันด้วยความสามัคคีและมีความสุขครับ เชื่อผม